Prioriteiten

Alhoewel er inmiddels al ruim anderhalve maand in Stavanger op zit, voelt het door alles wat er blijft gebeuren alsof ik er pas anderhalve week ben. Time flies when you’re having fun, zeggen ze… En op zich heb ik er ook best veel plezier in allemaal. Het is echter precies dat laatste woord waar het om gaat. Want “allemaal” is eigenlijk best wel veel. Magic, fotografie en wielrennen, ik vind het allemaal ontzettend leuk. Daarnaast houd ik ook met veel plezier twee websites bij, en speel ik graag een computerspel op zijn tijd. Hetzelfde geldt voor werk, want het schrijven van bijvoorbeeld een onderzoeksvoorstel is helemaal niet zo vervelend. Maar het regelen van vluchten en hotels voor twee conferenties in juni is gewoon leuker, net als het ontwikkelen van een webinterface voor het overkoepelende project waar mijn onderzoek deel van uit maakt. Genoeg leuke dingen om te doen dus. Maar hoe stelt men prioriteiten?

Het klinkt wellicht ietwat naïef, maar dat was niet een vraag waar ik voor mijn vertrek naar Stavanger rekening mee had gehouden. In tegendeel, met vrienden en familie letterlijk meer op afstand en de ruimte om mijn tijd wat betreft hobby’s en sport volledig opnieuw in te delen, ging ik er eigenlijk vanuit dat ik zeeën van tijd zou gaan hebben, waarin ik alles eens rustig zou kunnen uitvogelen. Niets blijkt minder waar, zo weet ik inmiddels. Dat betekent niet dat ik iets te klagen heb, maar er moeten soms wel prioriteiten gesteld worden.

Dat was ook afgelopen donderdag het geval. Want alhoewel de wekelijkse potjes Magic in het centrum van Stavanger inmiddels een soort van vaste routine beginnen te worden, staan er nog meer dingen op de planning. Immers heb ik niet voor niets een fietskoffer aangeschaft, en alle moeite genomen om mijn racefiets hier in Stavanger te krijgen. Afgelopen donderdag was het dan ook, in de stromende regen, eindelijk tijd voor mijn eerste training bij TOSK. Ondanks de regen was er toch zo’n vijftien man komen opdagen. Eenmaal aangekomen op de plek waar de daadwerkelijke training plaats zou vinden, was er op de kurkdroge weg aldaar geen spoor van welke regen dan ook te bekennen. Na wat (ongetwijfeld goedbedoeld) gelach over mijn vraag of de uitleg wellicht ook in het Engels kon, begonnen we tot op de draad doorweekt, maar met een droge weg, aan de training. En een training was het. Niet zoals met Kees (mijn trainer in Amsterdam) een mooie ronde met opdrachten en hier en daar een pauze om die opdrachten toe te lichten. Nee, dit was een keiharde intervaltraining, zonder rust, zonder genade. Rij je eigen tempo, hadden ze van tevoren nog tegen me gezegd. Maar daar ben ik niet zo goed in, want er rijdt altijd wel iemand voor je waardoor je toch nét even harder wil. Op zich ging dat een groot deel van de ronde, die we vier keer deden, prima. Ik vond een ploegje met een gezapig tempo van rond de 40km/u en vond dat wel hard genoeg voor de eerste keer. Er zat echter, had men vooraf gezegd, ook nog een heuveltje in de ronde. Die werd vooraf lacherig als berg bestempeld, wat deed vermoeden dat het allemaal wel mee zou vallen. Dat deed het niet. Vooral omdat ik bij de eerste ronde nog tevergeefs probeerde mee te gaan met wat overduidelijk de wegkapitein van mijn groepje was. Dat is niet zo’n goed idee als je niet weet hoe de beklimming loopt of hoe lang hij is, en ik heb die avond dan ook snel geleerd wat mijn plek is.

Waar het afgelopen donderdag ging om een (relatief) vlakke intervaltraining, was dat de maandag erop anders. Ditmaal “heuvel-intervals” (bakkeintervaller), wederom dus een moment om te kijken waar in de groep ik precies thuis hoor. Mijn wegkapitein van afgelopen donderdag was er ook, dus ik wist inmiddels voor wie ik moest uitkijken. Toch kon ik het niet laten om in het begin weer mee te gaan. Ook deze avond ging dat niet heel erg goed, maar wel al een stuk beter dan afgelopen donderdag. Klimmen is overduidelijk ook iets wat je moet leren, en niet alleen afhankelijk van pure conditie en kracht. Aangezien ik de afgelopen anderhalve maand nauwelijks serieus heb getraind, kan het met die conditie en kracht nog wel wat beter. Er is vermoedelijk dan ook nog wel hoop voor me. In ieder geval heb ik het naar mijn zin, en motivering en uitdagingen genoeg om meer te gaan trainen.

Voorafgaand aan die trainingen zijn mijn moeder en haar vriend hier ook nog een lang weekend op bezoek geweest. En aangezien het hier ook eindelijk lente is geworden, hebben we vooral veel gewandeld. Een van de (letterlijke) hoogtepunten was uiteraard Preikestolen, een rots die op ca. 600m. hoogte boven het Lysefjord hangt. Ook zijn we naar Dalsnuten (geweldig uitzicht over Stavanger) en Månafossen (de hoogste waterval in de omgeving) geweest. Omdat alleen wandelen geen optie was, zijn we daarnaast op zondag nog naar Utstein Kloster geweest, een klooster op een eiland in de buurt van Stavanger.

Het bezoek van mijn moeder heeft echter niet alleen mooie uitzichten opgeleverd, maar ook inzichten. Na het vertrek van mijn moeder terug naar Nederland realiseerde ik me namelijk opeens hoe druk ik hier bezig ben geweest met mijn eigen leven, terwijl ik in Amsterdam bij de mensen met wie ik een hechte band heb, zoals mijn vrienden van de middelbare school, de mensen die ik heb leren kennen bij SKITS en natuurlijk vooral mijn ouders en mijn broertje, een gat heb achtergelaten. Dat heb ik me, door alle hectiek van de afgelopen maand, niet eerder zo sterk gerealiseerd. En op zich is die aandacht voor het opbouwen van een nieuw leven ook best te verantwoorden. Er zijn een hoop mensen waarvan ik weet dat ze zouden zeggen dat het volkomen terecht is dat ik me hier zo volledig op mijn eigen leven gestort heb.

Toch zit die gedachte me niet helemaal lekker, vooral omdat het vanuit mijn perspectief en terugkijkend op de afgelopen maand helemaal niet zo ontzettend moeilijk is geweest om hier mijn draai te vinden. Dat komt vooral doordat ik sinds ik hier ben aangekomen principe geen verplichtingen heb gehad buiten mijn werk. Daardoor ben ik heel vrij om zelf in mijn eigen tempo te beginnen aan het opbouwen van een nieuw leven. Dat nieuwe leven is na een maand uiteraard nog niet klaar, en natuurlijk mis ik alle mensen die in Amsterdam zo dicht bij me stonden (en ondanks de afstand nog steeds staan). Maar er is hier met het opbouwen van dat leven een hoop afleiding, waardoor het gemis een stuk minder zwaar valt dan voor degenen die achterblijven. Dat weet ik ook uit eigen ervaring. Want juist omdat je al een gestructureerd leven hebt, is het veel lastiger om het gat dat zo’n vertrek achterlaat weer te dichten. Het is in mijn ogen voor de achterblijvers dan ook minstens net zo moeilijk, minstens net zo dapper en minstens net zo knap hoe ze omgaan met die leegte als dat het voor mij is geweest om te vertrekken en hier te beginnen met het opbouwen van een nieuw leven.

Naast hierboven staan er ook op Refract Photography weer nieuwe foto’s. Daarnaast kan je daar nu ook zien waar foto’s precies genomen zijn, door in de slideshow op het kaart-icoontje te klikken. Het is dus zeker de moeite waard om even een kijkje te nemen!